Het was Abraham Wald die het probleem in de redenering zag. Het leger wilde de vliegtuigen die terugkeerden van het front versterken op de plekken in de vleugels waar de meeste kogelgaten zaten. Logisch, toch?
Nee dus.
Wald wees erop dat die gaten juist lieten zien waar je wel geraakt kon worden zonder neer te storten. De toestellen die echt hard uit de lucht waren geknald, konden hun schade niet meer komen laten zien.
De Survivorship bias zoals dit bekend staat, is ook wijdverbreid in de volleybalwereld. Denk aan de vereniging die bij zijn huidige leden een onderzoek doet om daarmee een gevarieerder aanbod te krijgen en zo nieuwe leden te werven.
Klinkt prima, maar de mensen die al vertrokken zijn – en vooral de mensen die nooit lid zijn geworden – worden niet bevraagd. Hun redenen blijven onzichtbaar, en dus blijft het aanbod afgestemd op de overlevers. Een club die vooral leert van degenen die toch al bleven hangen, lijkt een beetje op het schrijven van een dieetboek geschreven door iemand die nooit dik is geweest.
Sommigen onder jullie weten dat de brainstorm van het huidige grijze ledenbestand van de NVVO over hoe aantrekkelijk te worden voor jongere trainers aanleiding is voor deze blog. Waardevol, zeker. Maar hoe vaak kijken we naar de trainers die er níet bij zijn? De mensen die ooit lid waren maar afgehaakt zijn? Of, belangrijker nog, de mensen die überhaupt nooit overwogen lid of zelfs maar trainer te worden? Hun antwoorden zouden pas écht relevant zijn.
En selecteren we niet al jaren spelers en speelsters die keurig passen in het ‘topsportmodel’ dat het internationale volleybal lijkt voor te schrijven? Hoog, lang, krachtig, volgens het boekje. Netjes in het gareel. Maar misschien ligt onze laatste sprong naar de echte wereldtop wel juist bij de spelers die we nu systematisch afserveren. Of nog erger: bij de spelers die volleybal niet eens overwegen, omdat het aanbod hen vanaf dag één duidelijk maakt dat ze er niet bij horen.
Kijk eens naar de teamfoto’s van de selectieteams. Waar zijn de roze haren, de tattoos, de dwarse types? Waar zijn de andere huidkleuren, de andere culturen, de spelers die níet in dit plaatje passen? Waar is de diversiteit die het spel verrassender, creatiever en sterker zou kunnen maken?
Het zou zomaar kunnen dat we goud laten lopen omdat we blind blijven staren op de kogelgaten in de vleugels.
Daarom schrijf ik over Abraham Wald. Niet omdat ik de waarheid in pacht heb, maar omdat ik probeer de ogen te openen voor een simpel punt: de huidige situatie is geen gegeven. Het is geen natuurwet, geen Bijbel, geen wet van Meden en Perzen. Het is een open vraagstuk, een ingewikkelde zoektocht over wat wél en níet in de toekomst werkt.
Zolang we het juiste niet ter discussie durven te stellen, blijven we tevreden rondlopen in de comfortzone van de overlevers. Dat voelt veilig, maar is net zo zinvol als het volgen van een dieet bij maatje 34.
Ik zal aan jullie — de bloglezers — daarom maar niet de vraag stellen wat jullie leuk vinden van mijn blogs? Wat je er uiteraard niet van hoeft te weerhouden om feedback te geven.
De mensen van wie ik waarschijnlijk feedback nodig heb, zijn de niet-lezers. Dat maakt feedback vragen in mijn blog een catch-22. Maar hé, wie heeft er nu geen last van Survivorship bias?
Reacties
Een reactie posten