Volleybal is een sport voor wc-schrobbers. Voor bejaardenverzorgers. Voor mensen die zonder klagen andermans rotzooi opruimen. Bij volleybal moet je bereid zijn de shit van een ander op te lossen.
Als de passer er een zooitje van maakt, moet de spelverdeler er een wonderset-up van maken. Als de spelverdeler een waardeloze set-up geeft, probeert de aanvaller er nog een punt uit te slepen. En als de serveerder een koekje weggeeft, dan moeten de blokkeerders en verdedigers klaar om samen van die ellende alsnog iets moois voor elkaar boksen.
Bij volleybal moet iedereen honderd procent bereid zijn om de shit van zijn teamgenoten op te ruimen.
Je zou zeggen: “Dat is toch bij elke teamsport zo?” Ja en nee.
Natuurlijk los je in elke teamsport samen problemen op. Maar in veel teamsporten kun je je eigen fouten nog herstellen. Bij voetbal kun je na balverlies zelf in de achtervolging - in trainersjargon: omschakelen. Bij basketbal kun je na een misser achter je eigen rebound gaan. Bij handbal kan een keeper na een overtreding op de schutter, zijn eigen strafschop nog stoppen.
Bij volleybal is dat onmogelijk. Je mag de bal maar één keer raken. Een slechte aanraking verdwijnt meteen uit je handen — en landt in die van een teamgenoot.
Een mooie set-up geven op je eigen slechte pass is er dus - behalve bij Volley Stars - niet bij.
Kortom, bij volleybal is elke rally is een kettingreactie van imperfecties van meerdere teamgenoten. Hopelijk eindigend in de perfecte bal binnen de drie meter. Maar meestal gaat het anders.
En precies dát maakt volleybal zo mooi. Geen teamsport is er waarin je zó afhankelijk bent van elkaar. Elke fout vraagt om vertrouwen. Elke redding is een gebaar van medemenselijkheid. Elke actie is een altruïstische daad door mensen die niet bang zijn om hun handen vuil te maken. Wie niet tegen andermans fouten kan, moet vooral gaan hardlopen.
Je zou haast zeggen: “In volleybal leer je over de barmhartigheid van het leven zelf.” Dat zou een mooi, perfect en filosofisch einde zijn voor deze blog.
Alleen misschien is deze blog ook kettingreactie van foute zinnen achter elkaar met wat gewauwel over het maken van een fouten en wc's schrobben. Perfectie door imperfectie.
Reacties
Een reactie posten