WK Volleybal: de wereld speelt, Italië coacht

Het WK Volleybal voor dames en heren oogt als een internationale aangelegenheid. Voor de spelers klopt dat, maar voor de coaches ligt het een stuk anders. Op de WK heren en dames zijn maar liefst zeventien (!) Italiaanse coaches actief. Vrijwel allemaal combineren ze een nationale ploeg met een topclub. 

En waar een Italiaanse coach verschijnt, volgen de Italiaanse assistenten, fysiotherapeuten, teammanagers en scouts in hetzelfde spoor. Menig volleyballend land heeft last van een Italiaanse invasie waar Wilders rode vlekken van zou krijgen.

Kortom: Italiaanse coaches zijn een geweldig exportproduct dat net zo succesvol concurreert als Parmaham of Prosecco.

De bekendste van het stel is natuurlijk Daniele Santarelli, die zowel de beste club ter wereld (Conegliano) als één van de beste landen (Turkije) onder zijn hoede heeft. Onze eigen kennismaking met een Italiaans exportproduct – Giovanni Guidetti – liep minder soepel. Die vertrok destijds met een flut-excuus en strijkt nu Canadese dollars op naast zijn werk bij VakifBank.

Naast de Italiaanse armada is er nog een kleinere Braziliaanse clan (negen coaches) en een handvol Argentijnen. De Nederlandse teams doen het met 'internationals' met de Duitser Felix Koslowski en Engelsman Joel Banks. Samen met namen als Ferhat Akbaş (Turk in Japan), Vital Heynen (Belg in China) en Nikola Grbić (Serviër in Polen) vormen ze een soort mondiaal clubje van rondreizende internationale topcoaches.

Er zijn nog een paar naïeve landen zijn nog zo braaf om een landgenoot aan te stellen – België bij de dames (Kris Vansnick), Egypte (Emad Nawar) of Kenia (Geoffrey Onyango). Maar een serieuze volleybalnatie gaat shoppen in Italië, met als back-upplan een Zuid-Amerikaan.

En Nederlandse coaches? Die spelen in dit internationale geweld nauwelijks mee. Onze enige “export” is Guido Vermeulen in Zweden (heren), goed voor de 41e plaats op de wereldranglijst en dus niet eens aanwezig op het WK.

Dat is ook niet heel vreemd. In Nederland moet je wel erg prettig gestoord zijn om van volleybalcoachen je beroep te maken. Ik heb er ooit één blauwe maandag over gedacht, maar gelukkig werd het snel dinsdag. Waar Santarelli miljoenen binnenharkt, mag je hier blij zijn als je net boven de armoedegrens uitkomt. Dat geldt trouwens voor bijna de hele Nederlandse sport – uitgezonderd een paar waterhoofden in het betaalde voetbal – tenzij je in Arnhem traint. Of trainde, moet ik zeggen.

Dus ja, er zijn stapjes gezet – met de zogeheten “Set-up clubs” en inmiddels ook een light variant – maar we zijn nog lichtjaren verwijderd van Italië. Daar is coachen een echt beroep, hier vooral een dure hobby.

Volleybal is in Nederland vooral sociaal: het draait om vrijwilligers, commissies en de jaarlijkse barbecue. Dat is op zich prima – maar het is ook meteen het kader waarbinnen de sport gevangen blijft.

Het blijft dat comfortabele amateurisme: groot genoeg om soms topsporthallen te vullen, klein genoeg om nooit échte bedrijfstak te worden. Een niemandsland waar we al decennia rondhangen, en waar veel tevreden zijn met de status quo.

Daar past een amateurblogschrijver perfect bij: druk, fanatiek, veel energie… en net zo kansloos als een time-out bij 4–24. 

Italiaanse coaches

Coach	Land	Club
Daniele Santarelli	Turkije	Conegliano
Giovanni Guidetti	Canada	VakifBank
Lorenzo Micelli	Zweden	Besiktas
Roberto Piazza	Iran (Heren)	Milaan
Ferdinando Lavrini	Polen	Vero Volley
Nicola Negro	Mexico	Chieri '76
Marco Bellano	Italië (assistent)	San Giovanni
Giulio Bregoli	Duitsland	Eczacıbaşı
Alessandro Orefice	Slovenië	Levallois Paris
Emmanuele Zanini	België (Heren)	Valencia
Gianlorenzo Blengini	Bulgarije (Heren)	Civitanova
Marco Bonitta	Egypte (Heren)	Austin
Angiolino Frigoni	Filipijnen (Heren)	Cignal Spikers
Andrea Giani	Frankrijk (Heren)	ZAKSA
Massimiliano Giaccardi	Qatar (Heren)	Perugia (assistent)
Fabio Soli	Slovenië (Heren)	Verona
Camillo Placì	Tunesië (Heren)	Cosedil Aci Castello
Ferdinando De Giorgi	Italië (Heren)	geen club

Zuid-Amerika

 

Brazilië	Argentinië
Marcos Kwiek (Dominicaanse Republiek)	Daniel Nejamkin (Chili, h)
Luizomar De Moura (Cuba)	Julio Velasco (Italië)
Guilherme Schmitz (Colombia)	Camilo Soto (Qatar, h)
Paulo de Tarso Milagres (Kameroen)	Raúl Lozano (Oekraïne, h)
Jorge Schmidt (Colombia)	Daniel Castellani (Argentinië)
Bruno Rezende (Brazilië, h)	Marcelo Méndez (Argentinië, h)
José Roberto Guimarães (Brazilië)	-
Issanayê Ramires (Zuid-Korea, h)	-