"Hé scheids, time-out!"

Van 4 tot en met 11 oktober is het de Week van de Scheidsrechter – hét moment om alle scheidsrechters in het zonnetje te zetten. Zonder hen geen wedstrijden, geen spanning, geen sport.

Zelf ben ik coach. En dat is niet voor niets. Ik kan namelijk niet fluiten. Dat maken mijn spelers mij ook pijnlijk duidelijk op de momenten dat ik tijdens het spelen op de training, een scheidsrechterlijke beslissing neem waar werkelijk niemand het mee eens is. Ik blijf dan ook maar bij het coachen – daar zijn ze het meestal óók niet mee eens, maar hé, je moet wat.

De afgelopen tijd was ik onderdeel van een scheidsrechterscursus. Tijdens een deel van de training speelde mijn team een oefenwedstrijd, zodat de cursisten konden oefenen met fluiten. Op een gegeven moment vroeg ik een time-out aan. Je weet wel, met dat klassieke T-gebaar.

De cursusleider kwam naar me toe en gaf me een opmerkelijke tip:

 “Maak de T met twee hele handen,” zei hij. “Want als je één vinger gebruikt, zou de scheidsrechter kunnen denken dat je de verkeerde vinger gebruikt.”

Ik was flabbergasted. Ik vraag al mijn hele volleyballeven time-outs aan, en eerlijk gezegd… ik doe maar wat. Soms met vingers, soms met twee handen, soms met een hand en wat ik toevallig vastheb — een pen, een opschrijfboek, een waterfles. En als - bij jeugdwedstrijden - de scheidsrechter me niet hoort of ziet, trek ik weleens aan het net om de aandacht te krijgen.

Maar dat er tijdens een scheidsrechterscursus echt aandacht wordt besteed aan het juist uitvoeren van het time-outgebaar, vond ik oprecht bijzonder.

Ik vroeg me af hoe ik zou reageren als ik zelf scheidsrechter was. Volgens mij is dat soort gedrag – expres een gebaar maken dat op een belediging lijkt – vooral superkinderachtig. En kinderachtig gedrag moet je geen aandacht geven. Want zodra je erop reageert, geef je het gewicht dat het niet verdient. Dus elke gele kaart, opmerking of waarschuwing is veel te veel eer voor iets dat zelfs op de kleuterschool als flauw wordt gezien.

Die tactiek – gewoon geen aandacht geven – lijkt me trouwens breder toepasbaar. In de politiek zie je ook regelmatig mensen symbolisch een verkeerde gebaar maken, alleen maar om kinderlijke aandacht te krijgen. En wat doen we? We geven het ze. Dom.

Soms is het beter om gewoon te negeren, tot het moment dat degene die aandacht zoekt zich er ongemakkelijk bij voelt dat werkelijk niemand reageert.

Ik besef dat ik, door dit op te schrijven, alsnog aandacht geef. Je had deze blog dan ook beter niet kunnen lezen. Helaas, te laat.

PS: Vergeet niet een enorm pósitief gebaar te maken naar de scheidsrechters, komende week. Die aandacht verdienen ze – stuk voor stuk.