Dan Volley Stars — het plan dat zichzelf saboteert
Perfect initiatief. Alleen wedstrijden zijn organisatorisch op veel plekken, hoe zal ik het netjes zeggen … een puinhoop. En dat is jammer, want het idee ís super. De uitvoering lijkt soms op een aflevering van Wie is de Mol? — niemand weet wat wat er gaande is, maar iedereen doet alsof.
Wat is nodig? Vooraf duidelijkheid over zaalinhuur, en maximale flexibiliteit met de teams. En dat hoeft allemaal niet ingewikkeld te zijn — sterker nog, het kan héél simpel.
Stel, je hebt acht teams van hetzelfde niveau. Wat doe je? Je laat ze naar één hal komen. Géén schema’s van tevoren, geen Excelbladen vol stress, geen wie tegen wie en op welk moment. Gewoon: je speelt van 9 tot 10 uur.
Vier velden, vier rondes. Iedereen trekt bij binnenkomst een lootje — dat bepaalt op welk veld je begint. Win je een ronde? Dan schuif je een veld naar rechts. Verlies je? Naar links. Beter bekend als veldje op, veldje af.
Na een paar rondes staan de betere teams vanzelf rechts, de mindere links, en heb je uiteindelijk spannende wedstrijden.
Aan het eind van de rit heb je zelfs een dagwinnaar: de winnaar op het meest rechtse veld. En het mooiste van alles? Niemand hoeft iets in te plannen, alleen wat velden reserveren.
Negen teams? Zelfde idee, iets andere indeling.
Maak drie poules van drie, en speel ín elke poule drie wedstrijden. Daarna stromen de winnaars door naar veld één, de nummers twee naar veld twee en de nummers drie naar veld drie. Speel nog drie rondes en iedereen heeft vier keer gespeeld — mét een dagwinnaar. Wat wil je nog meer?
Wil je rust tussen de wedstrijden in? Dan speel je om en om met niveaus.
Voor vier, zes, acht, negen, tien, twaalf, vijftien of achttien teams kun je een standaardformaat klaarleggen. Een zakje lootjes erbij, een whiteboard met veldnummers, en je hebt een systeem dat zichzelf organiseert. Overal hetzelfde!
Zelfs voor aantallen teams in priemgetallen is iets te verzinnen.
En o ja, ook allemaal een scoreboard of allemaal handtellers. Kies en breng duidelijkheid!
Maar ja. Waarom iets eenvoudigs doen als je er ook een chaos van kunt maken?
Tot slot
Het jeugdvolleybal in Nederland staat vol met goede bedoelingen, maar je kunt geen piramide bouwen op drijfzand. De basis moet kloppen.
Goed ingeschatte niveaus, gelijkwaardige wedstrijden, duidelijk georganiseerde toernooien. We hoeven geen nieuwe regels, commissies of vergaderingen. We hebben vooral meer logica, lef en een beetje zelfreflectie nodig.
Tot die tijd blijf ik — tussen de Trumpfratsen en andere ongein — blogs schrijven als roepende in de woestijn. Maar hé — wel met veel jeugdvolleybalspelliefde (nog zo'n lekker Wordfeud-woord!).
Reacties
Een reactie posten