De extra time-out door een video-challenge aan te vragen op een spannend moment in de set waarbij niets op een fout duidt, wordt in de Volleyball Nations League (VNL) inmiddels tot in perfectie uitgevoerd. Onder andere Felix Koslowski, bondcoach van de Nederlandse Dames, maakt veelvuldig gebruik van deze maas in de wet.
In de VNL heb je de video-challenge die tot een pseudo-time-out kan worden omgetoverd. In de Nederlandse Eredivisie is dat er niet. Dat is voor Dirk Sparidans geen probleem.
Op lager niveau heb je geen video-challenge en geen dweilers. Daar wordt het toch een stuk lastiger als je geen time-outs meer hebt en wil toch nog wat. Behalve misschien een los vetertje maar meestal moeten teams op dat niveau het helemaal zelf doen zonder de wijze woorden van de coach in een pseudo-time-out. Misschien maar goed ook?
Want er zijn twee vragen die bij mij blijven hangen. Allereerst is er wat aan dit spelophouden te doen? Volgens mij niet echt. Een discussie voeren of de aangevraagde dweilpauze of video-challenge al dan niet terecht was, en hoe bewijs je dat dan, kost waarschijnlijk meer tijd. Wat je zou kunnen doen is in de spelregels opnemen dat de spelers het veld niet uit mogen en de coach verplicht op de bank moet gaan zitten bij deze situaties. Maar of dat het oplost?
De tweede vraag heb ik al eerder gesteld: "helpt het nu ook echt, al die goedbedoelde aanwijzingen in de vorm van time-outs en pseudo-time-outs?" Of zegt het gedrag misschien meer over het gevoel van onmacht of het gebrek van vertrouwen van de coach?
Ik zou heel graag eens een onderbouwd statistisch onderzoek willen zien of time-outs eigenlijk wel helpen? Mijn vermoeden is namelijk dat het effect veelal contraproductief is vooral omdat spelers uit hun concentratie haalt.
Tot die tijd gaan Felix en Dirk hun gang en blijf ik samen met de rest van het publiek geduldig wachten tot de onzinnige onderbreking over is.
Reacties
Een reactie posten