Gedegradeerd

Nederland gedegradeerd uit de Volleybal Nations League (VNL). Laat ik beginnen met het goede nieuws: Geen ruzie. Ook wel eens leuk in de huidige wereld. 

Nederland heeft, in tegenstelling tot het voetbal, géén 18 miljoen volleybalbondscoaches. Dus weinig geschreeuw, nauwelijks gebekvecht op socials en vooral geen geruzie over volleybal in een talkshow met Johan Derksen.

Sterker nog: je kunt de commentaargevers op social media op één hand tellen. En dan houd je nog een vinger over om een VNL-highlight te liken — als je dat kunt vinden. Want dat was nog de grootste discussie online: waar kun je die VNL in hemelsnaam zien? 

Heb ik trouwens al een blog over geschreven.

De weinige mensen die zich wél als bondscoach profileren, geven de schuld aan het wisselbeleid. Of aan de NPO. Of aan de Nevobo. Of aan Nimir. Die er niet was. Nimir dus. Onze eenzame wereldtopper. Hij staat er vaak alleen voor. Niet omdat de rest slecht is — het zijn prima spelers — maar omdat we geen tweede of derde Nimir hebben. En in topsport draait alles om het verschil aan de top.

In de NBA weten ze dat allang: als je kampioen wilt worden, heb je een Big Three nodig. Denk: LeBron, Wade en Bosh. Of Curry, Thompson en Durant. En natuurlijk de efficiëntiehelden: Duncan, Parker en Ginóbili. Eén sterspeler is een leuke attractie. Drie? Dan kun je zaken doen. En geen is degraderen. 

Waar halen wij er drie vandaan? Polen heeft twee keer zoveel mensen, Italië drie keer, Brazilië tien keer en de VS achttien keer. Het probleem is niet dat wij te weinig volleyballers hebben. Het is dat de rest er gewoon krankzinnig veel meer heeft.

Meer volleyballers? Laten we snel een hardnekkige mythe debunken. Het aantal jongens dat volleyballen loopt niet terug. Of nou ja, vanaf 2016 liep het totaal aantal Nevobo-leden wel degelijk terug — met als dieptepunt de coronajaren, toen het ledental zelfs onder de 100.000 zakte. 

Sindsdien groeit het weer gestaag. Alleen jongens maken al vijfentwintig jaren zo’n 20% uit van het totaal. Bij senioren ligt dat percentage iets hoger, omdat heren gemiddeld langer blijven volleyballen dan dames. Alle initiatieven zoals Action Volley — ooit begonnen als jongensproject — ten spijt: de percentages stijgen niet, maar zakken ook niet verder.

Terug naar Nederland. Er is hoop. De NBA werkt inmiddels met een ander model: Big Two + een diepe bank. Dankzij de salary cap zijn teams gedwongen slimmer te bouwen. De Oklahoma City Thunder werden dit jaar kampioen met Shai Gilgeous-Alexander, Jalen Williams en een brede selectie vol goed functionerende wisselspelers. 

Misschien is dat het nieuwe volleybalmodel: twee toppers en een stuk of zes gasten die je kunt inbrengen zonder je billen bij elkaar te knijpen. Klinkt als iets voor Nederland, toch? 

Jammer dat er tussen Tom en Nimir negen jaar zit. Net teveel. Anders doe je als Italië (Antropova), Turkije (Vargas) of Polen (Leon) en 'koop' je een wereldster. 

Alleen… het échte probleem zit ‘m in het ‘goede nieuws’: de belangstelling voor volleybal. Zonder VNL op tv wordt het nóg stiller, en het was het al doodstil.

Dus geen zichtbaarheid. Geen exposure. Geen Derksen (alhoewel misschien is dat juist geen probleem …?). Geen sponsoren. Geen centen voor Europa Cups tegen de Faeröer. Geen vliegwiel, geen faciliteiten, geen verhitte discussies met 18 miljoen bondscoaches — en niemand die blogs over volleybal leest.

Vooral dat laatste.